Bi sidqî serê pêşketina teknolojîyê li kîjan devera dunyê ya herî dûr bûyer û tiştek biqewime, merivek gotinekê bibêje, niqaşek derkeve bi bayê bezê belayî ser rûyê cîhanê dibe. Loma ev çendek e li ser xeberdana melayekî xelkê Misrê’yê ku nika li Awusturalya’yê dijî di çapemenî û nav gel de niqaş tên kirin. Her kes û kom li gor ol, bîr û bawerîya xwe vê axiftina li ser xwenixamtina jinê dinirxîne û rexneyan dike.
Helbet ev mafê hemû mirovên xwedîhiş û vîyan e. Lewra her bi vî şeklî mirov dikare peywir û fonksîyona xwe ya li ser vê cîhanê pêk bîne. Li gor bawerîya ola Îslamê –ku ew ji olên îlahî ya herî dawîn e- ev dunya ku em li ser rûyê wê dijîn “zevîya axiretê” ye. Loma mirov li vê qada azmûn û ceribandinê jîyaneke çawa bijî, kar û emelên çawa bike, dê roja axretê bê kêmasî bên kişandin û di encama vî hesabê bêkêmasî û bêneheqî de kê çi heq kiribe yê wê bibîne. Ango kes û kesên karên qenc kiribin, li gor emir û fermana Xwedayê mezin jîyana xwe rêk û pêk kiribin dê bigihêjine encameke rind û behiştê bibe êwirgeha wan ya dawîn. Lê heke mirov guh nede van emir û fermanên îlahî, li gor û kêf û daxwaza dilê xwe bijî, mixabîn ev kesê jî bikeve dojeha dijwar. Ji ber vê ev cîhan cîyê ceribandin û karkirinê ye. Kê çi bike dê here ser emelê xwe. Ev bawerîya Îslamê ye.
Şêx Taceddîn Hilalî jî di nav civaka xwe de li gor rê û resmê bîr û bawerîya xwe li ser mesela xwenixamtina pîrekan rawestîyaye û ji bo mijar zelal be û rind bê fêmkirin hinek mînak daye û muqayese kiriye. Lê helbet ew kesên ku guhnadine fermana Xwedê ya nixamtinê, tewr bawerî û emelên bi vî awayî wekî paşverûtî bi nav dikin dê mana bigerin, ji bo rexne û şermezarkirinê gelek tiştan bibêjin. Lêbelê gotî çaxê rexne û nirxandin tênkirin, her tişt di cî û dema xwe de û li gor şert û mercên xwe de bênkirin ku kêr bên û bigihêjine armanca xwe. Heke armanc tenê reşkirin û xirabnîşandana olekê û yan endamê wê be helbet ev tiştana kêr mirov nayên.
Dema meriv li nivîs û gotinên li ser vê xeberdanê dinihêrê, tu dibêjî qey hinek kesan derfeta êrişê bi destxistine û îro heya taqeta wan heye dixebitin. Çaxê vê dikin jî gelek tiştan bi zanebûn tevlihev dikin da ku xwe maftar bidin xûya kirin. Ji ber vê divê çend tişt bên zanîn.
Îslam ji bo jinên mislimanê ku kamilbûne xwenixamtinê ferman dike. Xwedayê perwerdekarê gerdûnê di Qur’ana Pîroz de weha ferman dike: “Jinê bawermend re bêje! Bila laçikê xwe berdine ser singê xwe.” (Nûr: 31) Lê Xwedê dema vê ferman dike hemû tiştî navêje sitûyê jinê, her weha jin û mêrên bawermend re jî dibêje xwe ji heramîyê biparêzin û destdirêjîyê nekin. Ji bo kesê guhnade van sînoran jî celatên kifş destnîşan kiriye. Ango ji bo ku di civakê de nepakî, fûhûş nebe, alozîyên mezin çênebin ola Îslamê berya hertiştî wan eger û sedemên rê li van tiştan vedikin ji holê radike. Lewra çaxê ew sedemana neyêne rakirin mirov nikare li ber wan neyenîyan bigire. Loma îro mirov li kîjan rojname, malper û bernameyên nûçeya dinihêre ev tecawûz, destdirêjîyên kirêtê dibine sebebê gelek xwînrijîyê dibîne. Gelo kîjan mirovê xwedî hiş dikare bibêje, na sedemên van tiştan ne tazîbûn, tahrik û gelek tiştên vî tehrî ne. Lê em bi vê naxwazin bibêjin sedem tenê tazîbûn û serqotîya pîrekan e. Helbet mêr jî jina rê derdixin. Lê ji bayîsê van yeka herî mezin jî ew weşan û neşrîyatên nerind û nepak in. Ji ber wan, di bîr û hizrên endamên civakê de herdem ev tiştana wek nexweşîyên ku benda derfeta peydabûnê dimînin. Îro li seran serê cîhanê ev yeka keşeyeke mezin e û loma divê her civak li gor şert û şirûtê xwe çareserîya wê peyda bike.
A dema kesekî misliman di derheq mijarekê de diaxive û şîroveyan dike xwe dispêre vê bingehê. Ji ber vê kesê ku xwe li ser ola Îslamê dihesibînin gotî bi emir û esasê Îslamê qayîl bibin û li gor van tevbigerin. Helbet ev ji bo kesên xwedî ol û bawerîyeke din ne wisa ye û Îslam wan bi van berpirsyar nagire. Lê kesek him rabe bibêje ez misliman im û him jî rabe li hember eqîde û mercên Îslamê yê ku mirov pê dibe misliman rexne bike û pê qayîl nebe, wê hingê xuya dibe ku di vê yekê de pirsgirêk heye. Lewra ev herdû helwestên dijberê hevdu nabe ku tev di mirovekî birastî misliman de pêk bên. Wê çaxê nakokîyên mezin di nav helwest û gotinên mirov de çêdibin. Ji xwe îro ev di nav civaka me de bûye tiştekî eşkere. Lê kifşe wekî îro di gelek têgeh û mefhûman de alozî û tevlihevî heye, di vê mijarê de jî ser êşîyeke mezin heye. Loma ev tiştana pêk tên. Ji ber vê seba ev cure bûyerên sosret peyda nebin û her kes bizanibe ku bi çi, çawa û çima bawer dike, bi awayekî tekûz xwe û merivên xwe perwerde bike, ol û yan îdeolojîya xwe bi zanebûn bipejirîne û bi çavdayîn nebe peyrewê hinekan.
Vê axiftinê dîsa nîşanî me da ku piranîya mirovan bi awayekî rêk û pêk bîr û bawerîyên xwe nizanin. Yên dibêjin em bawermend in çavdane bav û kalên xwe wisa bawer kirine û yên qaşo înkar dikin, qebûl nakin jî ji ber çewtî û şaşîyên ku di rastîyê de tu têkilîya wan bi dîn tuneye dinihêrin, bi tehrî dijberîya ola Îslamê dikin. Loma dermanê çareserîya me xwendin û hînbûn e.
“Yê helak dibe bila bi delîlên eşkere helak bibe, yê dijî jî bila bi delîlên eşkere bijî. Bêguman Xwedê Semî’ e ‘Elîm e.” (Enfal: 42)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder