Wekî me di nivîsa xwe ya berya vê de jî dîyar kiribû gavên pêşîn herdem bi zehmet û dijwar in. Lewra ji bo destpêkê tecrûbeyaka xwe bispêre wê, li gor wê tecrûbe û zanîna xwe ya berê tevbigere tuneye. Gava meriv bibêje emê karekî gelekî baş bikin, êdî wê hingê barê meriva hê jî giran dibe. Lê îman û bîrewerîyeka saxlem rê li ber hemû astengan vedike û barê merivan sivik dike. Jixwe karên qenc û bi rûmet bê zehmetî û bi rihetî naqedin.
Di vê rêya dûr û dirêja pîroz de rêber û pêşîvanên me Qasidên Xwedê (a.s.) ne. Ew merivên bi rûmet û Xwedêtirs, bi hemû jîyan û tevgerên xwe ve li hember taxût û bel’amên dewra xwe rawestîyane, bi wan re mucahede kirine. Ji bona ku mirovahîyê li hember hemû êriş û xeterîyên kufr û şîrkê biparêzin bi can û malê xwe ve tekoşîn kirine. Bi alîkarîya wehîya îlahî rêberîya civaka xwe kirine, ji wan re armanca afirandina wan û berpirsyarîya wana li hember Xwedayê wan hînî wan kirine. Ka em hinekê berê xwe bidine Qur’anê lê binihêrin di derheq teblîxa Pêxemberên Xwedê ji me re çi dibêje.
Xwedê Teala di Qur’an’a Pîroz de weha ferman dike:
“Min însan û cin afirandine da ku ji min tenê re îbadet (qultîyê) bikin.” (Sûretê Zarîyat: 56)
Dîsa em ji Qur’an’a Pîroz hîn dibin ku peyam hemû pêxemberan ya hevbeş yekdêrandina Xwedê ye. Hemû pêxemberan ev yeka ji qewmê xwe re ragihandine. “Bi sond! Me di nava civakan gişkan de pêxember derxistine, da ku (bêjin) ji Xwedê re îbadet bikin û ji taxût dûr bisekinin. Bi vî awayî, Xwedê hîdayet da hinekan û ji bo hinekan jî dalalet (jirêderketin) pêwîst bû. Êdî li ser rûyê erdê bigerin, de ka encama derewandîyan çawa bûye.” (Sûretê Nehl: 36)
“Di berya te de me tu qasid neşandîye ku em jê re weha wehîy nekin; ji bilî min îlahê layiqê îbadetê tuneye, vêca ji min re îbadet bikin.” (Sûretê Enbîya: 25)
Hemû pêxemberan ji kom û gelê xwe re ev rastîya bingeha dînê Îslamê ye û egera rizgarîyê ye dîyar kirine. Mucadele û tekoşîna nebî û resûlan li ser vî xîmî saxlem ava bilind bûye.
Ji bo piştî vê mazeretê tu kesî nemîne Xwedê Teala weha ferman dike:
“Pêxember bi mizgînvanî û hişyarkerîyê ve hatine, da ku piştî pêxemberan li hember Xwedê hûcetê (mazeret) mirovan nemîne. Xwedê Ezîz e, Hekîm e.” (Sûretê Nîsa: 165)
Di dîn de zorî/darê zorê tuneye. Bêguman rastî ji çewtîyê kifş bûye. Vêca kî taxut înkar bike û bawerîyê bi Xwedê bîne, bêguman wî bi qulpeke wisa girtîye qet naqete û Xwedê Semî’ e Alim e. (Sûretê Beqere: 256)
Wekî di van ayetan de jî tê xuyanê piştî tewhîdê ew tiştê qala wê tê kirin, ji bo înkarkirin û xwe jê parastinê qala wê tê têgeha Taxût e. Taxût; “peyveke erebî ye û ji koka “tax” ê (yê ji heddê xwe derketî) pêk hatîye û tê wate/maneya ew mexlûqê ji hed û sînorê ji bo wî hatîye kifş kirin derketî û li hember Xwedê serî hildayî. Ango navê hemû kes û tiştên sînor û qanûnên Xwedê nas nakin û li hember derdikevin Taxût e. Ji ber vê divê ev yeka baş bê zanîn û li hember wê bê şerkirin. Lewra ji astengên herî mezin yek jî ew e.
Lê ji bo em di vê xebata xwe de bi serkevin rêberîya Qasidên Xwedê lazim e. Ewna bi jîyan û tevgera xwe bûne nimûneyên bê mînak. Çawa ku di dema xwe de ji bo civaka xwe bûne mînak îro jî seba me meşaleyên ronîdar in. Hz. Muhemmed (s.a.w.) dema bi pêxemberîyê hate wezîfedarkirin, demildest dest bi teblîxa dînê Tewhîdê kir. Pêşyê çê ev gazîya Tewhîdê ji malîya xwe re got. Dema Hz. Xetîceyê ev yeka bihîst bê hankêva bawerî bi Hz. Muhemmed (s.a.w.) anî. Lewra wê Hz. Muhemmed gelekî baş nas dikir û ew Tewhîda ku hebûna hemû pût û îlahên derewîn înkar dikir û tenê îlahtîya Xwedayê tenê îsbat dikir wekî ronahîya royê li ber çavan bû. Wê dema guhdarîya gotinên Hz. Muhemmed (s.a.w.) dikir di gotinên wî de tu nakokî nedidît. Lewra Hz. Pêxember bi pêbawerî û rastîya xwe ve bin av û deng bû. Din av civaka xwe xwe de wekî merivekî qenc û durist dihate nasîn. Di hemû têkilî û jîyana xwe de li ser esasê rastî û heqparêzîyê tevdigerîya. Ji bo wî tiştê herî bi rûmet heq û edalet bû. Lewra hê di dema xortanîya xwe de tevlî peymana Xilfu’l-Fudulê bibû, ji bo bi zordarî, neheqî û tadeyê re mucadele bike xebitîbû. Herweha xwe ji hemû nerindî û xirabîyên civaka xwe parastibû. Tu carê bi bawerîyên wanê pûç bawer nekiribû, ji bo xwe xwe nezîkî Xwedê bike ji pût û senemên wan re îbadet nekiribû. Lewra bi hezkirina Xwedê wî baş dizanibû ku evna hemû bawerî û emelên bê bineg û betal in. Lewra di civakê de hemû xirabî û zilm li ber sîya vê bawerîya şîrkê mezin bibû, bibû parek ji jîyana wan. Di civakê de qedr û qîmetê jin û zarokan tunebû, heya ji wan dihat zilm û neheqî li xulam û koleyên xwe dikirin. Ji bo wan tiştê herî bi rûmet zêdebûna mal, hêz û quweta eşîra wan, bela bûna nav û dengê wan bû. Hemû şer û dewê wan ji ber van tiştan derdiketine holê. Quweta wan bigihîşta kîjan êl û eşîrê diavêtine ser war û malên wan, mal û milkê wan talan dikirin. Dizî û nepakî wekî karên edetîş dihatine qebûlkirin… Herwekî din civaka cahilîyeyê din ava hemû gemar û xirabîyan de mabû. Lê vê bawerîya wana ku ji bav û kalên xwe hildabûn qet rê li ber wan nedigirt. Hetta bi saya wê ev karên xwe yê kirêt dimeşandin. Lê Hz. Muhemmed û hinek kesên dinê mîna wî xwe ji van parastibû.
Erê, dema Hz. Muhemmed bi vê gazîya nû hate mala xwe bêyî nakokî hate qebûlkirin. Malîya wî, dayika me Hz. Hetîceyê (r.a.) ew rast dêra, biştgirîya wî kir û ji bo di vê doza xwe de xwe bawer be û keve fikaran li ber dilê wî de hat.
Hz. Muhemmed jî seha mirovan ji bendetîya hemû taxût û îlan derxe, bike bendeyê Xwedê tenê gava pêşîn di mala xwe de avêt. Wî jî mîna pêşîyên xwe ew banga tewhîdê ya ku di destpêka dîrokê heya wê rojê.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder